Rozdział 85 - "Zakończenie"

Rozdział 85

Hades wbił się w ogromny głaz, rozbijając go na mniejsze części, spoczął pokonany na kupce gruzu. Stracił przytomność, jego ubranie było w strzępach, a całe ciało w ranach lżejszych i cięższych. Wyglądał jakby spał, miał spokojną twarz, a oczy zamknięte. Z jego wszystkich ran powoli płynęła szkarłatna krew. Leżąc tak, wyglądał jak pokonany wspaniały wojownik, lecz nim nie był, był tylko zwyczajnym oszustem, który skłaniał innych do popełniania bezsensownych zbrodni. Lecz nareszcie został pokonany i wszystko zostało zakończone dzięki silnym dzieciakom z Fairy Tail. Natsu, Lucy, Erza, Gray i Wendy wygrali, ale byli tak zmęczeni, że padli tam gdzie stali. Różowowłosy już chwilę później spał, inni odpoczywali w milczeniu z zamkniętymi oczami. Wszyscy byli uśmiechnięci, spokojni i cieszyli się chwilą odpoczynku, którego dawno już nie zaznali. Nie ruszali się praktycznie w ogóle, tylko ich klatki piersiowe poruszały się w rytm spokojnego oddechu. Reszta członków Fairy Tail, który przyglądali się walce teraz w znacznym oddaleniu radowali się niezmiernie. Skakali z radości, śmiali się, a niektórzy nawet śpiewali mimo, że strasznie fałszowali. Dołączyli do nich także ci, którzy walczyli z Jeźdźcami, a mianowicie byli to: Juvia, Loki, Freed oraz Bixlow. Byli ranni, ale szczęśliwi i chętnie opowiadali o swoich walkach. Prowadzili ze wszystkimi żywą rozmowę, a w tym czasie pozostali udzielili im pierwszej pomocy, jak tylko umieli najlepiej. Nie była to fachowa pomoc, ale o tym będą myśleć później. Nagle piątka odpoczywających została otoczona przez grupę czarnych busów ze znakiem gangu Grimoire Heart na bokach, z których wyskoczyli zwykli członkowie tegoż gangu. Mieli ze sobą broń i to dużo, różnorodnej broni. Od noży po katany, od zwykłych pistoletów po karabiny maszynowe, granaty i bazooki. Wśród ludzi też była pewna różnorodność, lecz najbardziej w oczu rzucali się czarnoskórzy, potocznie nazywani murzynami. Nikt z tej piątki nie był w stanie się ruszyć, nawet Tytania Erza była bezsilna w tym momencie. To była ich zemsta za pokonanie wszystkich Jeźdźców Gehenny i Hadesa. Nie chcieli oni przyjąć do wiadomości tego, że przegrali. Chcieli udowodnić swą wyższość, w końcu są niezwyciężonym i najsilniejszym gangiem w kraju. Lecz to były tylko ich urojenia, tak naprawdę byli słabi, ponieważ nie wiedzieli czym są prawdziwe uczucia, siła i więzy rodzinne. Gdy już mieli atakować pojawili się przed nimi wszyscy dotąd obserwujący członkowie Fairy Tail, a na ich czele stanęła zamieniona w demona Mirajane. Jej duże skrzydła zasłoniły odpoczywających przyjaciół. Demoniczna postać dziewczyny była straszna i wywierała na przeciwniku ogromną presję. W tej postaci miała mocny makijaż, a na twarzy oraz ciele miała „pęknięcia”, długie szpony, łuskowaty ogon i czarne, błoniaste skrzydła świadczyły, że nie jest aniołkiem tylko jak najbardziej demonem. Srebrne włosy uniesione ku górze, wyczuwalna moc i te niebieskie oczy, które zdawały się przewiercać wrogów na wylot. Stanęła wyprostowana dumnie unosząc głowę i uśmiechnęła się, a był to iście szatański uśmiech. 

-Spróbujcie nas zaatakować, jeśli macie tyle odwagi, aby walczyć z demonami wprost z piekła rodem.-rzekła poważnie.

Reszta wróżek stojąca za nią też nie wyglądała zbyt przyjaźnie. Na każdej z twarzy malował się gniew, wszyscy wytwarzali wrogą aurę i nie zamierzali okazywać żadnej litości. Każdy był w gotowości bojowej, wszyscy mieli bronie w rękach, ale byli również gotowi użyć broni w każdym momencie. Szykowała się nieludzka rzeź, bardzo krwawa i bezlitosna.

-Nie damy się pokonać! Pomścimy mistrza i Jeźdźców Gehenny! Pokażcie co potraficie słabe muszki!- krzyknął jeden z Grimoire.

-Naprawdę? To dzięki wam uda nam się wyładować naszą złość. W ogóle nie walczyliśmy, dzięki wam to nadrobimy-powiedziała Mirajane z nutką radości w głosie, uśmiechając się. Grupka z Grimoire chciała się zakraść od tyłu do członków Fairy Tail, ale wszyscy zostali zestrzeleni przez najlepszą snajperkę w kraju, Biscę! Już czuła się na tyle dobrze, aby wyjść za szpitala i udzielić wsparcia przyjaciołom. Leżała na dachu budynku znajdującego się najbliżej pola walki. Teraz mierzyła do obecnego przywódcy wrogów i zestrzeliła go, trafiła prosto w głowę.

-Headshot!- krzyknęła zadowolona. Po czym zeszła z dachu, aby dołączyć do reszty gangu.

Juvia użyła „Wodnego cięcia” powaliła tym kilkunastu wrogów. Bixlow użył swoich dzieciaczków i też znokautował kilku przeciwników. Freed ranił za pomocą swoich magicznych run. Evergreen zaczęła rozsypywać wszędzie swój wybuchowy proszek, który wywołał wiele potężnych eksplozji. Na końcu Mirajane użyła zaklęcia „Demoni Podmuch”, które zmiotło wszystkich wrogów. Była to bowiem magia mroku, wysyłała kulę ciemności w stronę przeciwnika i niszczyła go. Tym zaklęciem diametralnie zmieniała krajobraz pola walki. Tym samym zakończyły się w końcu wszystkie walki z Grimoire Heart. Teraz już naprawdę nastąpił koniec i nic tego nie zmieni. Teraz powrócą spokojne dni i będą mogli wrócić do szkoły, do nauki oraz zwykłej codzienności, którą wyjątkowo lubią po takich dniach nieustannej walki. W końcu od długiego czasu mogli odetchnąć z ulgą. Już nie będą musieli myśleć, że w każdej chwili ktoś czyha na ich życie. Teraz mogą być całkowicie spokojni. Walki się zakończyły, a oni nadal pozostali najsilniejszym gangiem w kraju.

-Aaach!- nagle, głośno krzyknęła Lucy.

-Co się stało, Królowo Cosplay’u?- zapytał zaskoczony Bixlow.

-Zapomnieliśmy o mistrzu! Musimy jechać do szpitala!- powiedziała szybko z przejęciem.

Wszystkim szczęki opadły i oczy z orbit powyskakiwały.

-No tak! Głupki z Nas!-krzyknęli równocześnie.

Jak mogli zapomnieć o kimś tak ważnym i cennym dla nich? To po prostu nie do pomyślenia! Muszą jakoś to odpokutować. Wpakowali się szybko do busów Grimoire Heart i z dużą prędkością jechali do szpitala. Oczywiście oni tylko „pożyczyli” te samochody. Kierowcy z dużą prędkością jechali i wymijali jadące auta, robili to nad wyraz umiejętnie. Gdy byli na miejscu jak oparzeni wyskoczyli z samochodów i zaczęli biec do sali Makarova. Tą „niedysponowaną” w tym momencie piątkę zabrali lekarze i po chwili byli na sali operacyjnej. Otrzymali fachową pomoc medyczną. Nie mieli zbyt poważnych ran, więc już po godzinie byli wolni. Dostali kule, więc poszli do mistrza. Staruszek spokojnie spał. Był cały w bandażach i plastrach, jego klatka piersiowa unosiła się w miarowych oddechu, który był wspomagany przez respirator. Był poważnie ranny i na skraju śmierci. Lekarze powiedzieli, że jeśli obudzi się w ciągu pięciu dni to będzie miał szanse na przeżycie, a jeśli nie to w każdej chwili może umrzeć. Zasmuciło to członków Fairy Tail, w takim momencie nie mogli się cieszyć ani świętować wygranej wojny. Dzień i noc siedzieli przy Makarovie. Pierwszy dzień minął, a on ani drgnął. Wszyscy martwili się coraz bardziej i bardziej z każdą godziną jego nieprzytomności. Tak było przez kolejne dwa dni pełne niepokoju. Czwartego dnia, gdy wszyscy zaczęli tracić wszelką nadzieję, a dziewczyny w niektórych momentach słabości zaczynały rzewnie płakać. To właśnie wtedy najpierw jego powieki zaczęły delikatnie drgać, aby następnie ciężko się otworzyć. Gdy otworzył oczy szeroko, rozejrzał się po pokoju, zatrzymał wzrok na swoich dzieciach i zapytał:

-Czemu płaczecie, głupki?

To było trafne pytanie. Wszyscy płakali. Dziewczyny i chłopcy, nikt się tego nie wstydził. Nikt już nie powstrzymywał łez. Poczuli ulgę, bo ich staruszek żyje i mówi do nich. Otarli łzy, lecz one dalej płynęły, więc uśmiechnęli się i odpowiedzieli chórem:

-Ze szczęścia staruszku!

-To płaczcie ile wlezie.-zaśmiał się, lecz zaraz jego twarz wykrzywił grymas bólu.

-Nie forsuj się staruszku.-powiedziały dziewczyny.

-Jak bitwa?

-A jak ma być?-zapytał Natsu, który opierał się o ścianę.

-To oczywiste, że wygraliśmy!-powiedziała radośnie Wendy.

-Dziękuję Wam moje dzieci. Zwłaszcza Tobie Wendy, uratowałaś mnie.- Makarov uśmiechnął się.

-Ależ nie ma za co! Ja nic nie zrobiłam!-dziewczynka ze wstydu spuściła głowę, grzywką zakryła zarumienioną twarz.

On tylko uśmiechnął się w odpowiedzi na jej wielkie zawstydzenie. Wezwali pielęgniarkę, widząc ożywienie pacjenta zaczęła energicznie wykonywać swoją pracę, a później wezwała doktora, który zbadał Makarova i stwierdził, że jego szanse przeżycia znacząco wzrosły po jego przebudzeniu. Jego rany powinny goić się jeszcze przez jakiś miesiąc. W szpitalu ma zostać przez dwa tygodnie, jeśli nie będzie żadnych powikłań to zostanie wypisany i leczenie dokończy w domu, a do szpitala przyjdzie tylko na badania kontrolne. Ich radość nie miała końca. Skakali ze szczęścia, biegali w kółko, krzyczeli i śpiewali, dopóki pielęgniarka przełożona nie wkroczyła do akcji. Poprosiła ich o ciszę, a gdy nie zadziałało to wytargała ich za uszy. To drugie podziałało i to szybko. Mimo wszystko oni się nie poddali i urządzili małą i cichą imprezę w pokoju staruszka. Była to spokojna impreza, jakby to w ogóle nie była impreza. Po czym poszli do swoich domów należycie odpocząć. Następnego dnia mieli spotkać się w domu Lucy i zrobić porządną imprezę na cześć ich zwycięstwa. Chcieli zrobić taką wielką imprezę w stylu Fairy Tail, czyli masa zabawy i rozróba. Tak, aby każdy w mieście wiedział, że coś się dzieje i że jest to dzieło Fairy Tail. W najbliższej przyszłości czekają ich jeszcze dwie niespodzianki, jedna bolesna, a druga nieco radosna. Czeka ich rozstanie i spotkanie dwóch „znajomych”, od których usłyszą pewne informacje. Jeszcze nie wiedzą o słabości rodzącej się w sercu jednego z ich członków i o tym czego się dowiedzą od dwóch przybyszów. Czeka ich dzień pełen wrażeń.

C.D.N~.

Mam nadzieję, że się podobało! Chcecie, żeby pojawił się Sting? Pomyślę nad tym... Proszę wspierajcie mnie dalej! Pozdrawiam Kuro Lady~. <3